sabah.

sadece bir görev olarak belirttiğimiz her neyse işte diye giriştim kendi kendime konuştuğumu sanıyor beni dinlemediğine o kadar emindimki
uzattıkça uzatıyor, saçmaladıkça saçmalıyordum
ben hiçbirşeyi anlamıyordum bu sabah o da anlasın istemiyordum
belki gerçektende anlamıyordu , ama benim anlamadığımı anlaması beni endişeyle karışık bir duygu haline soktu.
sonra düşündüm ben gerçekten anlamadığım için mi istemiyorum dedim
yoksa istediğim herşeyi sana mı armağan ediyorum dedim bunu söylerkn gözlerine baktım belki ilk defa derinlerden baktım çok sürmeyen bir karanlıkla beraber anlamadım dedi
gülümsedim.

içimden konuşmuştum en baştan beri tüm saçmalamalarım tüm kıfayetsiz hecelerim yine içime dökülmüştü.

güldüm.
belki de en güzeli böyle dedim, en sevdiğim cümlelerden biri bu bunu fark ettim dedim.
sustum daha fazla konuşmakla konuşmamak arasında kalmak istemiyordum.
her yarın için yeni bahaneler istiyordum.
ben onu belkide gerçekten istiyordum.
ama ben belki de ne istediğimi hiçbir zaman bilememiştim.
sonunu beklemeye koyuldum böylece ve yarınlara bahaneler bulmak için uğraşlarımı sürdürdüm.