yok

aglayacak gözyaşlarımız hep vardı dedi
yalan dedim baktım güldüm
ağlamayı sevmezdim o da bilirdi
ağlanacak kadar çok sevemezdim belki birşeyleri
ama o ağlardı bazen ağlanamaması gereken şeylerede ağlardı.
bugun ki gibi
yemek yapabilir misin dedi tamam dedim ne isityosun diye sordum
ona bile verebilecek cevabı yoktu
pudink yaptım sevmezmiş çok.biliyordum aslında
Ama yedi.
tam yedi tane de cümle kurdu
hiçbir anlamı olmayan başı sonu belli olmayan.
sadece bakıp dinledim
o sırada çalan şarkıyı çok seviyordum.
''ağladığın gecelerde şarkılar söyle kurtulursun,
elleri var karanlığın dokununca korkma sakın
hangi düş yaralanır gerçekle hangi dal incinir yeşilinden
hangimiz oyuncaklar kırmadık
bir sigara ver bana...''
tebessüm belirdi yüzümde sadece şarkının çıkmış olmasıyla alakalı o üstüne alındı
kalkıp sigara yaktım şarkının o güzel isteğine karşılık..
belki de en büyük bahaneydi bu
tıpkı onun hayatımda bu zamana kadar işgal ettiği yer kadar büyük bir bahane
ama artık boşlatmıştım yerini
bunun verdiği haz bambaşkaydı.
mutluydum
o mutsuzdu ama artık onu düşünmek bile istemiyordum.
ben gidiyorum dedim kalktım ayağa hala gülüyordum bunu istemiyordum aslında ama farkında bile değildim
gitme dedi biliyordum böyle diyeceğini dedim ozaman neden gidiyosun dedi
sana hep belirtmek istemiştim ki dedim
hep kendi istediğim zamanlarda birşeyleri yaparım ben
bu yüzden senin hiç fotoğrafını çekmedim bu yüzden kalkıp sana makarna yerine pudink yaptım bu yüzden birkaç sınavdan sıfır aldım
bu yüzden hayal kurmayı bu kadar çok seviyorum.
ve bu yüzden gidiyorum dedim
buna söyleyecek hiçbir şeyi yoktu artık farkındalıklarımın farkındaydı
ve ben gittim sadece pencereden baktı.. el bile sallamadı..
ağlamamayı seviyordum..